Verbum

ата́ра, ‑ы, ж.

Вялікі гурт авечак; чарада.

атарапе́ласць, ‑і, ж.

Стан атарапелага.

атарапе́лы, ‑ая, ‑ае.

Збянтэжаны, разгублены. // Які выяўляе збянтэжанасць, разгубленасць. Атарапелы выгляд.

атарапе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Прыйсці ў замяшанне, разгубіцца ад нечаканасці, спалоху. У зале засмяяліся. Тодар атарапеў ад нечаканасці і абразы. Крапіва. Дыхнула полымем яму аж у самы твар. Выжлятнік закашляўся, адскочыў быў, атарапеў. Пташнікаў.

ата́ршчык, ‑а, м.

Пастух пры атары.

атаско́п, ‑а, м.

Медыцынскі інструмент для даследавання вуха; вушное люстэрка.

[Ад грэч. ús (ōtós) — вуха і scopéō — гляджу.]

атаўбава́цца, ‑буюся, ‑буешся, ‑буецца; зак.

Разм. Уладкавацца, размясціцца; атабарыцца. Хацеў і там адзін карчмар атаўбавацца ды шынкарыць. Дубоўка. Хата стаяла забітая, пакуль не атаўбаваўся ў ёй прышлы салдат. Лужанін.

ата́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да атавы. Атаўнае сена.

атача́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да атачыць.

атачо́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад атачыць.