верціхво́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Разм. неадабр. Жанчына легкадумных паводзін; шалахвостка.
верць, выкл. у знач. вык.
Ужываецца паводле знач. дзеясл. вярцець — вярцецца, павярнуць — павярнуцца.
•••
Хоць круць-верць, хоць верць-круць — як ні рабі, няма выхаду.
верч, вярча, м.
Абл. Скрутак чаго‑н. (дроту, кабелю, вяроўкі, луцця). У калгасным свірне ляжалі белыя і мядзяныя бухты дроту, чорныя вярчы тоўстага кабелю. Паслядовіч.
верш, ‑а, м.
1. Невялікі мастацкі твор, напісаны рытмізаванай мовай. Лірычны верш. Зборнік вершаў. Вершы Максіма Багдановіча.
2. Адзінка рытмічна арганізаванай мовы з пэўнай колькасцю стоп, вершаваны радок. Сілаба-танічны верш. Белы верш. Памер верша.
3. Рытмізаваная мова. Гаварыць вершам.
•••
Акцэнтны верш — верш, рытм якога заснаваны на пэўным ліку націскных складоў, незалежна ад колькасці ненаціскных.
Александрыйскі верш — французскі шасцістопны ямбавы верш з паўзай або цэзурай пасля трэцяй стапы.
Белы верш — тое, што і вольны верш.
Верш у прозе — кароткі паэтычны твор, напісаны ў празаічнай форме.
Вольны верш — верш, які характарызуецца адсутнасцю рыфмы і няпэўнай колькасцю стоп у радку; верлібр.
ве́рша, ‑ы, ж.
Рыбалоўная конусападобная прылада з дубцоў або дроту. Вельмі цікава паглядзець, як прыходзіць які-небудзь паўстынскі дзядзька з мехам выбіраць замёрзлую рыбу з пастаўленай нанач у палонцы вершы... Васілевіч.
вершава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да верша, вершаскладання. Вершаваная форма. // Уласцівы паэтычнай мове. Вершаваная мова.
2. Напісаны вершамі, не празаічны. Вершаваны фельетон.
вершазна́ўства, ‑а, н.
Навука пра верш і вершаскладанне.
вершазна́ўчы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да вершазнаўства.
вершалі́на, ‑ы, ж.
Самая верхняя частка дрэва, гары; макаўка. Чуўся роўны шум хваёвых вершалін. Чорны. На дубе са зламанай вершалінай, у вялізным гняздзе, вучыліся лятаць бусляняты. Даніленка.
вершама́нія, ‑і, ж.
Хваравітае жаданне складаць вершы.