піто́к, ‑тка, м.
Разм. Чалавек, які любіць і можа выпіць многа спіртных напіткаў. [Галя:] — Вы ж ведаеце, які з мяне піток. Сабаленка.
піто́мнік, ‑а, м.
Тое, што і гадавальнік. Васіль з Костусем на падводах недзе вёрст за сто з’ездзілі за шчэпамі ў пітомнік. Васілевіч.
піто́н, ‑а, м.
Вялікая неядавітая змяя сямейства ўдаваў, якая жыве пераважна ў джунглях.
пі́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад піць.
пітэка́нтрап, ‑а, м.
Найбольш ранні выкапнёвы прадстаўнік групы старажытных людзей, які захаваў у сабе многа рыс малпы.
[Грэч. píthēcos — малпа і ántrōpos — чалавек.]
піўзаво́д, ‑а, М ‑дзе, м.
Піваварны завод. У горадзе намечана пабудаваць піўзавод і механізаваны хлебазавод. «Беларусь».
піўна́я, ‑ой, ж.
Прадпрыемства рознічнага гандлю півам. Зынга — п’яніца і гуляка, у піўной ён бывае часцей, чым на працы. Кудраўцаў.
піўну́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Разм. Тое, што і піўная. Недалёка ад воласці ёсць піўнушка. Трымае яе Максім Гулейка. Колас. Танненькі гарнітур, і штаны блішчаць, як наваксаваныя, ад частай седні ў парыжскіх піўнушках. Паслядовіч.
піўны́, ‑ая, ‑ое.
Які мае адносіны да піва; прызначаны для піва. Піўная бутэлька. // Уласцівы піву. Піўны смак.
•••
Як піўны кацёл гл. кацёл.
піўцо́, ‑а, н.
Разм. Памянш.-ласк. да піва. Добрае слаўцо лепш, чым піўцо. Прыказка.