Verbum

віро́к, ‑рка, м.

1. Памянш. да вір (у 1 знач.); малы вір. На чорнай плыні ўсюль віры і віркі. Пташнікаў.

2. Прыстасаванне для звівання нітак. Часам мужчыны памагалі Ганне змотваць ручайкі. Тады ў хаце стаяў ціхі і аднастайны трэск вірка. С. Александровіч.

віртуо́з, ‑а, м.

Артыст (звычайна музыкант), які выдатна валодае тэхнікай свайго мастацтва. Віртуоз-скрыпач. // Чалавек, які дасягнуў вышэйшай ступені майстэрства ў сваёй рабоце. У паэме «Пан Тадэвуш» Міцкевіч паказаў сябе майстрам-віртуозам. Лойка.

[Іт. virtuoso.]

віртуо́знасць, ‑і, ж.

Выдатнае тэхнічнае майстэрства артыста. // Вышэйшая ступень майстэрства ў якой‑н. справе.

віртуо́зны, ‑ая, ‑ае.

Уласцівы віртуозу. Віртуозная тэхніка ігры. // Які патрабуе ўмелага, майстэрскага выканання. Віртуозная п’еса. Віртуозны эцюд. Віртуозны танец.

віруле́нтнасць, ‑і, ж.

Спец. Сукупнасць хваробатворных уласцівасцей узбуджальнікаў заразных хвароб. Вірулентнасць мікроба.

віруле́нтны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Хваробатворны.

[Ад лац. virulentus — ядавіты.]

ві́рус,

гл. вірусы.

вірусалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да вірусалогіі. Вірусалагічны метад даследавання.

вірусало́гія, ‑і, ж.

Галіна мікрабіялогіі, якая вывучае вірусы.

ві́русны, ‑ая, ‑ае.

Выкліканы вірусамі. Вірусны грып. // З вірусамі.