прастраката́ць, ‑качу, ‑кочаш, ‑коча; зак.
1. Абазвацца стракатаннем, застракатаць. Людзі ў зеленаватых куртках ускоквалі і тут жа як падкошаныя падалі. З таго месца, дзе выбралі яны сабе прывал, толькі двойчы прастракатаў аўтамат. Навуменка.
2. Стракатаць некаторы час. З хвіліну прастракатаў конік і змоўк.
прастраля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак.
1. што. Праверыць (новае ружжо) у стральбе, выстраламі.
2. Правесці некаторы час страляючы. Прастраляць увесь дзень.
прастра́цыя, ‑і, ж.
Стан прыгнечанасці, знямогі, заняпаду псіхічнай актыўнасці, выкліканы цяжкім захворваннем, нервовым расстройствам і інш. Упасці ў прастрацыю. Знаходзіцца ў прастрацыі.
[Лац. prostratio.]
прастрачы́ць, ‑страчу, ‑строчыш, ‑строчыць; зак., што.
1. Прашыць у строчку. Прастрачыць каўнер у сарочцы.
2. і без дап. Зрабіць серыю выстралаў, даць чаргу (пра аўтаматычную зброю). У апошні раз прастрачыў аўтамат, гулка ўдарыла вінтоўка, і.. адразу запанавала глыбокая цішыня. Курто. Хоць бы прастрачыў хто з аўтамата Здрадлівую ціш такой начы... Аўрамчык.
3. і без дап. Страчыць некаторы час.
прастро́міць, ‑міць; зак., каго-што.
Абл. Пранізаць. Пякучы боль прастроміў усё цела. Лынькоў.
прастро́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад прастрачыць.
прастро́чвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да прастрочваць.
прастро́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прастрачыць (у 1 знач.).
праструга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
1. Выстругаць паглыбленне, дзірку ў чым‑н. Прастругаць дошку.
2. і без дап. Стругаць некаторы час.
прастру́гвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да прастругваць.