Verbum

вераўча́ны, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з вяроўкі. Вераўчаная аброць. □ Ішоў, памахваючы доўгай вераўчанай пугай, яшчэ санлівы хлопец-пастух. Мележ.

вераце́нніца, ‑ы, ж.

Від бязногай, падобнай на змяю яшчаркі.

вераце́нца, ‑а, н.

Памянш.-ласк. да верацяно (у 1 знач.).

верацёнападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Падобны па сваёй форме на верацяно.

верацённік, ‑а, м.

Той, хто займаецца вырабам верацён.

верацённы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да верацяна (у 1 знач.). Верацённая пража.

верацяно́, ‑а; мн. верацёны, ‑цён; н.

1. Прылада для ручнога прадзення ў выглядзе круглай драўлянай палачкі з завостранымі канцамі, патоўшчанай унізе. Гаворыць старая кабета павольна — скрыпучым голасам, слініць нітку, круціць сухімі пальцамі верацяно. Чорны. // Асноўная частка прадзільных машын, прызначаная для навівання нітак. Прадзільнае верацяно.

2. Шпень, які з’яўляецца воссю вярчэння частак якіх‑н. механізмаў; вал.

верацярпі́масць, ‑і, ж.

Прызнанне права на свабоднае веравызнанне. Праяўляць верацярпімасць.

верацярпі́мы, ‑ая, ‑ае.

Які прызнае права свабоднага вызнання любой рэлігіі.

верашча́ка, ‑і, ДМ ‑шчацы, ж.

Рэдкая мучная страва з мясам, каўбасой і рознымі прыправамі. Тым часам маці даставала Чыгунчык з печы, лыжку брала І верашчаку налівала. Колас.