Verbum

атрыбу́т, ‑а, М ‑буце, м.

1. Неабходная, істотная, неад’емная ўласцівасць прадмета або з’явы, у адрозненне ад выпадковых, мінучых. Рух ёсць атрыбут матэрыі.

2. Пастаянная прыналежнасць, характэрная прыкмета. У кутку над тумбачкай прыцягвалі ўвагу размешчаныя ў строгім парадку сцяг, барабан і горн — слаўныя піянерскія атрыбуты. Краўчанка.

3. Тое, што і азначэнне (у 2 знач.).

[Ад лац. attributum.]

атрыбуты́ўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць атрыбутыўнага.

атрыбуты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Азначальны. Атрыбутыўная сувязь. Атрыбутыўныя адносіны.

атрыбу́цыя, ‑і, ж.

Спец. Вызначэнне аўтара мастацкага твора, часу і месца яго стварэння.

[Фр. attribution.]

атрыма́льнік, ‑а, м.

Той, хто атрымлівае што‑н. Атрымальнік пісьма.

атрыма́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да атрымальнік.

атрыма́льніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да атрымальніка.

атрыма́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. атрымаць.

атры́маны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад атрымаць.

атрыма́цца, ‑аецца; зак.

1. Выйсці, удацца, аказацца якім‑н. (у выніку якога‑н. дзеяння). Новая кватэра атрымалася даволі ўтульная. Шахавец. Жарту не атрымалася, атрымалася голая, суровая праўда. Васілевіч. // Разм. Стаць, зрабіцца кім‑н. З яго атрымаецца добры доктар.

2. Здарыцца, адбыцца як вынік чаго‑н. Як цікава атрымалася тады, у дзень.. першай, сустрэчы з Андрэем. Васілевіч. Ды толькі канфуз атрымаўся з пуцёўкаю — Не ў той, заблудзіўшы, ён [лектар] трапіў калгас. Непачаловіч.