уто́чка 1, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Спец.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. уточваць 1 — утачыць 1.
2. Сточаная частка чаго‑н.
уто́чка 2, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Тое, што ўшыта ў што‑н.
уто́чнік, ‑а, м.
Спец. Рабочы, які падрыхтоўвае ўток для ткання.
уто́чны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да ўтку. Уточная пража.
уто́чына, ‑ы, ж.
Спец. Нітка ўтку, уведзеная ў тканіну.
утраве́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які парос травой. Не дайшоўшы да бетоннага слупка, .. [дзяўчына] прысела на ўтравелы адхон шашы і апусціла на калені галаву. Вышынскі.
утраве́ць, ‑ее; зак.
Разм. Пакрыцца, зарасці травой. Зямля ўтравела — Не бярэ лямеш, Па ёй вясну і восень Ліўні месяцца. Барадулін.
утрае́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. утроіць і стан паводле знач. дзеясл. утроіцца.
утраі́х, прысл.
Колькасцю ў тры асобы (рознага полу) або істоты (ніякага роду). Чырвонаармеец, а за ім і Зося з Міхалам рушылі на вакзал. Усе ўтраіх увайшлі ў вялікі пакой для пасажыраў. Чорны.
утрайне́, прысл.
У тры разы больш, у трайным памеры. Заплаціць утрайне.
утрамбава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад утрамбаваць.
2. у знач. прым. Шчыльны, гладкі, убіты. Шафёр гнаў машыну па беразе, проста па ўтрамбаваным пяску, па прыбойных лужынах — аж разляталася вада. Караткевіч.