Verbum

мястэчка, ✂, н. (уст.).

Пасёлак гарадскога тыпу.

• М. Любча.

|| прым. местачковы, ✂.

• М. жыхар.

мясціна, ✂, ж.

1. Пэўная частка, участак якой-н. тэрыторыі.

   • Лясная м.

2. Тое, што і месца (у 2 і 5 знач.).

|| памянш. мясцінка, ✂.

• Цудоўная м.

мясціцца, ✂; незак.

1. Мець прытулак у цесным, невялікім памяшканні; жыць.

   • М. у знаёмых.

2. Змяшчацца на невялікай прасторы.

   • На ўзгорку мясцілася ўтульная вёсачка.

мясціць, ✂; незак.

1. Размяшчаць.

2. Умяшчаць.

мясцком, ✂, м. (уст.).

Скарачэнне: мясцовы камітэт прафсаюзнай арганізацыі — ранейшая назва прафкома.

|| прым. мясцкомаўскі, ✂.

мясцовасць, ✂, ж.

1. Пэўная прастора на зямной паверхні.

   • Гарыстая м.

2. Край, раён, акруга.

   • Сельская м.

мясцовы, ✂.

1. Звязаны з пэўнай мясцовасцю, уласцівы гэтай мясцовасці.

   • Мясцовыя гаворкі.
   • М. час.

2. Не агульнадзяржаўны, а які дзейнічае толькі ў межах пэўнай тэрыторыі.

   • Мясцовыя Саветы дэпутатаў.

3. Не прыезджы, а тутэйшы, які жыве ў пэўнай мясцовасці; не прывазны.

   • Мясцовыя жыхары.
   • Мясцовыя тавары.

4. Не агульны, які пашырае сваё дзеянне толькі на частку чаго-н. цэлага.

   • Мясцовае запаленне.

мята, ✂, ж.

Духмяная расліна, якая выкарыстоўваецца ў медыцыне, парфумерыі і харчовай прамысловасці.

|| прым. мятны, ✂.

• М. пах.

мятла, ✂, ж.

Прадмет гаспадарчага ўжытку для падмятання ў выглядзе насаджанага на палку пучка звязаных галінак.

◊

• Гнаць мятлой (разм.) — груба выдаляць каго-н.

• Пад мятлу (вымесці, вычысціць, з’есці) (разм.) — начыста, без астатку.

|| памянш. мяцёлка, ✂.

|| прым. мяцельны, ✂.

мятлік, ✂, м.

1. Матылёк (разм.).

   • М. сеў на кветку.

2. Травяністая расліна сямейства злакавых.

   • М. лугавы.