Verbum

іміджме́йкер

(англ. imagemaker, ад image = вобраз + maке = рабіць)

спецыяліст па стварэнню іміджу якой-н. асобы, з’явы, прадмета.

іміта́тар

(лац. imitator = пераймальнік)

1) чалавек, які па-майстэрску пераймае каго-н., што-н. (напр. і. птушыных галасоў);

2) прыбор, які з максімальнай дакладнасцю ўзнаўляе што-н. (напр. і. кабіны касмічнага карабля).

іміта́цыя

(лац. imitatio = перайманне)

1) майстэрскае перайманне каго-н., чаго-н. (напр. і. воўчага голасу);

2) падробка чаго-н. пад што-н. (напр. і. пад чырвонае дрэва);

3) паўтарэнне музычнага матыву (мелодыі) у другім голасе на інтэрвал вышэй або ніжэй.

імліцы́тны

(фр. implicite, ад лац. implicare = сплятаць)

скрыты, не выказаны яўна, які падразумяваецца (проціл. экспліцытны).

імпаза́нтны

(фр. imposant)

велічны, паважны, які робіць уражанне сваім выглядам (напр. і-ая фігура).

імпанава́ць

(лац. imponere)

адпавядаць чыім-н. патрабаванням, густам, настроям; падабацца.

і́мпарт

(англ. import, ад лац. importare = увозіць)

1) увоз у краіну замежных тавараў для рэалізацыі на ўнутраным рынку (проціл. экспарт 1);

2) агульная колькасць або агульны кошт тавараў, дастаўленых у якую-н. краіну з-за мяжы, а таксама сам дастаўлены тавар (проціл. экспарт 2).

імпарцёр

(англ. importer, ад лац. importare = увозіць)

краіна, установа або асоба, якія займаюцца імпартам 1 (проціл. экспарцёр).

імпатэ́нт

(лац. impotens, -ntis = бяссільны)

чалавек, які пакутуе на імпатэнцыю 1.

імпатэ́нцыя

(лац. impotentia = слабасць, бяссілле)

1) палавое бяссілле;

2) перан. няздольнасць да творчай дзейнасці (у навуцы, мастацтве, палітыцы і г. д.).