Verbum

эты́чны

(гр. ethikos)

які адпавядае правілам этыкі, нормам паводзін (напр. э-ае выхаванне).

эўры́стыка

(ад гр. heurisko = знахаджу)

1) сістэма лагічных прыёмаў і правіл тэарэтычнага даследавання;

2) метад навучання пры дапамозе наводных пытанняў.

эўтана́зія

(гр. euthanasia, ад eu = добра + thanatos = смерць)

добраахвотная, узгодненая з урачом смерць невылечна хворага з дапамогай спецыяльных абязбольвальных сродкаў.

эўфемі́зм

(гр. euphemismos, ад eu = добра + phemi = гавару)

слова або выраз, якім замяняюць непажаданы, грубы або непрыстойны выраз.

эўфуі́зм

(англ. euphuism, ад гр. euphyes = вытанчаны)

штучны, манерны, напышлівы стыль мовы.

эфе́кт

(лац. effectus = дзеянне)

1) вынік якога-н. дзеяння (напр. эканамічны э., э. лячэння);

2) моцнае ўражанне ад каго-н., чаго-н. (напр. зрабіць э.);

3) сродак стварэння моцнага ўражання (напр. светлавы э., шумавы э.).

эфе́ктны

(гр. effectus = дзеянне)

які стварае ўражанне, разлічаны на тое, каб стварыць эфект 2 (напр. э-ае відовішча, э. гарнітур).

эфекты́ўны

(лац. effectivus)

які прыводзіць да патрэбных вынікаў, дзейсны (напр. э. метад).

эфеме́рны

(гр. ephemeros = аднадзённы)

1) мімалётны, недаўгавечны (напр. э-ае існаванне);

2) уяўны, невыканальны (напр. э-ая задума, э-ыя надзеі).

эфі́р

(гр. aither)

1) хім. бясколерная лятучая вадкасць з рэзкім пахам, якая ўтвараецца пры злучэнні спірту з кіслотамі і выкарыстоўваецца ў медыцыне, парфумерыі, прамысловасці (напр. этылавы э.);

2) самы верхні чысты і празрысты слой паветра, дзе, паводле старажытнагрэчаскай міфалогіі, размяшчаюцца багі;

3) вобразная назва асяроддзя, дзе распаўсюджваюцца радыёхвалі;

выйсці ў эфір — пачаць перадачы па радыё.