Verbum

ідэаліза́цыя

(фр. idéalisation, ад п.-лац. idealis = ідэальны, ад гр. idea = паняцце)

паказ каго-н., чаго-н. лепшым, чым ёсць у сапраўднасці; надзяленне ідэальнымі якасцямі.

ідэалі́зм

(фр. idéalisme, ад п.-лац. idealis = ідэальны, ад гр. idea = паняцце)

1) філасофскі напрамак, які асновай усяго існуючага лічыць свядомасць, дух, ідэю, а не матэрыю (проціл. матэрыялізм);

2) схільнасць да ідэалізацыі, прыхарошвання рэчаіснасці.

ідэало́гія

(ад гр. idea = паняцце + logos = вучэнне)

сістэма поглядаў, ідэй, якія характарызуюць якую-н. сацыяльную групу, клас, палітычную партыю, грамадства.

ідэа́льны

(п.-лац. idealis, ад гр. idea = паняцце)

1) які існуе толькі ў свядомасці, у ідэях і ўяўленнях (напр. і. свет);

2) які адпавядае паняццю аб ідэале, узвышаны (напр. і-ая любоў);

2) вельмі добры, дасканалы (напр. іыя ўмовы).

ідэнтыфіка́цыя

(фр. identification, ад с.-лац. identificare = атаясамліваць)

устанаўленне поўнага супадзення, адпаведнасці аднаго прадмета, з’явы, паняцця другому; атаясамліванне.

ідэнты́чны

(с.-лац. identicus)

такі самы, аднолькавы, раўназначны, цалкам адпаведны чаму-н. (напр. і. тэкст).

ідэо́лаг

(ад гр. idea = паняцце + logos = вучэнне)

выразнік, абаронца ідэалогіі якога-н. грамадскага класа, групы, напрамку.

ідэфі́кс

(фр. idée fixe)

апантанасць чалавека неадчэпнай, маніякальнай ідэяй.

ідэ́я

(гр. idea = паняцце)

1) сукупнасць паняццяў, уяўленняў аб рэчаіснасці ў свядомасці чалавека, якая выражае яго адносіны да навакольнага свету;

2) асноўны, істотны прынцып светапогляду;

3) асноўная думка, задума, якая вызначае змест чаго-н. (напр. і. рамана);

4) намер, план (напр. і. эканамічнага развіцця).

іегаві́сты

(англ. jegovists, ад ст.-яўр. Jahwe = імя бога ў іудаізме)

члены хрысціянскай секты, заснаванай у 1872 г. у ЗША; прызнаюць адзіным богам Іегову, адвяргаюць хрысціянскія догматы.