Verbum

канібалі́зм

(фр. cannibalisme, ад ісп. canibal = канібал < caribal = караіб)

1) людаедства;

2) перан. лютасць, жорсткасць, варварства (напр. к. нораваў).

каніце́ль

(фр. cannetille)

1) вельмі тонкая металічная нітка для вышывання;

2) перан. нудная, зацяжная справа, валакіта (напр. разводзіць к.).

канкла́ў

(лац. conclave = зачынены пакой)

савет кардыналаў, які выбірае рымскага папу.

канкрэ́тны

(лац. concretus = згушчаны, ушчыльнены)

які рэальна існуе, дакладны, пэўны (проціл. абстрактны).

канкурэ́нцыя

(с.-лац. concurrentia)

саперніцтва, барацьба за дасягненне найбольшых выгад, пераваг (напр. гандлёвая к.).

кано́н

(гр. kanon = норма, правіла)

1) асноўнае правіла, палажэнне якога-н. напрамку, вучэння (напр. царкоўныя каноны, каноны класіцызму);

2) тое, што з’яўляецца традыцыйнай, абавязковай нормай (напр. тэхнічныя каноны).

кано́э

(англ. canoe, ад ісп. canoa, з індз.)

1) выдзеўбаны човен паўночнаамерыканскіх індзейцаў;

2) лёгкая спартыўная лодка для аднаго або двух чалавек, у якой грабуць адналопасцевым вяслом, стоячы на адным калене.

кансаліда́цыя

(лац. consolidatio)

1) аб’яднанне асобных людзей, груп, арганізацый, грамадскіх сіл для барацьбы за агульныя мэты;

2) ператварэнне кароткатэрміновых даўгавых абавязацельстваў у доўгатэрміновыя (напр. к. пазык).

кантэ́кст

(лац. contextus = злучэнне, сувязь)

закончаная ў сэнсавых адносінах частка тэксту, якая дазваляе ўдакладніць значэнне кожнага слова, што ў яго ўваходзіць.

кантэста́цыя

(фр. contestation)

1) дыскусія, спрэчка па грамадскіх і мастацкіх праблемах;

2) выражэнне пратэсту, асабліва ў палітычным руху, творчасці, рэлігіі;

3) саперніцтва, конкурс.