Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

баабаб назоўнік | мужчынскі род

  1. Гіганцкае трапічнае лісцевае дрэва з вельмі тоўстым ствалом.

  2. Драўніна гэтага дрэва.

|| прыметнік: баабабавы.

баба1 назоўнік | жаночы род | спецыяльны тэрмін

Ударная частка механічнага молата для забівання паляў і для іншых мэт.

  • Чыгунная б.

баба2 назоўнік | жаночы род

Ромавая баба — кекс цыліндрычнай або канічнай формы, які насычаны ромам, віном.

баба3 назоўнік | ніякі род

  1. Матчына або бацькава маці.

  2. Старая жанчына наогул.

  3. Замужняя жанчына (размоўнае).

  4. множны лік: Жанчыны наогул (размоўнае).

    • Бабы пайшлі жаць.
  5. Жонка (размоўнае).

    • Мая баба прыбралася як на вяселле.
  6. Жанчына, якая прымала роды (размоўнае устарэлае).

    • За бабу была Праксэда з Бадзінава.
  7. Пра слабахарактарнага, нясмелага мужчыну (размоўнае іранічны сэнс).

    • — Смялей, не будзь бабай — крычалі яму.

Фразеалагізмы:

  • Каменная баба — старажытная статуя з каменя.
  • Снегавая баба — злепленая са снегу чалавечая фігура.
  • Бой-баба (размоўнае) — мажная адважная жанчына.
  • Хват-баба (размоўнае) — увішная, працавітая жанчына.
  • Шалёная баба (размоўнае) — жанчына з крутым характарам.

|| зборны назоўнік: баб’ё.

|| прыметнік: бабін.

  • Бабіна лета — ясныя цёплыя дні ранняй восені.

баба-яга назоўнік | жаночы род

У казках славянскіх народаў: злая вядзьмарка, чараўніца.

бабах гукапераймальнае

  1. Ужыв. гукапераймальна для перадачы моцнага грукату (выбуху, стрэлу, падзення чаго-н. цяжкага).

  2. у знач. вык. Ужыв. ў знач. дзеясловаў «бабахнуць», «бабахаць» (размоўнае).

бабахнуцца дзеяслоў | размоўнае | закончанае трыванне

Зваліцца адкуль-н. з шумам.

  • Б. з печы.

бабахнуць дзеяслоў | размоўнае | закончанае трыванне

  1. каго (што) і без дапаўнення. Моцна ўдарыць, стукнуць.

    • Бабахнулі дзверы.
  2. Учыніць выбух, выстраліць, загрымець.

    • Бабахнуў карабін.
    • Бабахнуў гром.

|| незакончанае трыванне: бабахаць.

|| назоўнік: бабаханне.

бабка1 назоўнік | жаночы род

  1. Тое, што і баба (у 1, 2, 3, 4 і 5 знач.; размоўнае).

  2. Жанчына, якая прымала роды (устарэлае).

    • Б.-павітуха.

бабка2 назоўнік | жаночы род

Надкапытны сустаў нагі ў жывёлы, а таксама косць гэтага сустава.