Verbum

ацяжа́ранасць, ‑і, ж.

Стан ацяжаранага.

ацяжа́раны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад ацяжарыць.

ацяжа́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. ацяжарваць — ацяжарыць.

ацяжа́рвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да ацяжарваць.

ацяжа́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да ацяжарыць.

ацяжа́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; заг. ацяжар; зак., каго-што.

Тое, што і абцяжарыць.

ацяжэ́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які стаў важкім, цяжэйшым. Кранае рукі ацяжэлы колас, Ледзь чутны шум бяжыць па збажыне. Гаўрусёў.

2. Які стаў нерухомым, вялым; перастаў нармальна дзейнічаць (ад стомы, ап’янення, болю і пад.). Ацяжэлыя ногі блытаюцца, не паспяваюць у хадзе. Галавач.

ацяжэ́ць, ‑эю, ‑эеш, ‑эе; зак.

1. Стаць важкім, цяжэйшым. На калючках збіраюцца буйныя кроплі і, ацяжэўшы,.. падаюць на жвір. Брыль.

2. Стаць нерухомым, вялым; перастаць нармальна дзейнічаць (ад стомы, ап’янення, болю і пад.). У жураўкі-жорава Галава, як волава — Ацяжэла, не падняць, Боль такі, што не суняць. Шушкевіч.

ацяка́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. ацякаць — ацячы.

ацяка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да ацячы.