Verbum

славянафо́бскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да славянафоба, славянафобства.

славянафо́бства, ‑а, н.

Склад думак і дзеянняў славянафоба; нянавісць да ўсяго славянскага.

славя́не, ‑вян; адз. славянін, ‑а, м.; славянка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. славянкі, ‑нак; ж.

Вялікая група роднасных па паходжанню і блізкіх па мове і культуры народаў, якія жывуць у Еўропе і Азіі і складаюць тры адгалінаванні: усходнеславянскае (рускія, украінцы, беларусы), заходнеславянскае (палякі, чэхі, славакі, лужычане), паўднёваславянскае (балгары, сербы, харваты, славенцы, македонцы).

славянізава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад славянізаваць.

славянізава́цца, ‑зуюся, ‑зуешся, ‑зуецца; зак. і незак.

1. Станавіцца славянінам па мове і звычаях; набываць славянскі выгляд, характар.

2. Зал. да славянізаваць.

славянізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.

Рабіць славянінам па мове і звычаях; прыдаваць каму‑, чаму‑н. славянскі выгляд, характар.

славяніза́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. славянізаваць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. славянізавацца.

славяні́зм, ‑а, м.

1. Слова або моўны зварот, запазычаныя неславянскай мовай з якой‑н. славянскай мовы. // Выраз або моўны зварот у неславянскай мове, утвораныя па ўзору, па мадэлі якой‑н. славянскай мовы.

2. Слова або зварот, якія ўвайшлі ў некаторыя славянскія мовы з царкоўнаславянскай.

славяні́н,

гл. славяне.

славя́нка,

гл. славяне.