рыгары́зм, ‑у, м.
Кніжн. Суровае, дробязнае прытрымліванне якіх‑н. прынцыпаў, правіл, пераважна ў пытаннях маралі.
[Фр. rigorisme ад лац. rigor — суровасць.]
рыгары́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Кніжн. Той, хто вызначаецца рыгарызмам у паводзінах і перакананнях.
рыгарысты́чнасць, ‑і, ж.
Кніжн. Уласцівасць рыгарыстычнага. Рыгарыстычнасць поглядаў.
рыгарысты́чны, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Які адрозніваецца рыгарызмам, уласцівы рыгарысту. Рыгарыстычны погляд на рэчы.
рыга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм.
1. Вывяргаць ротам прынятую ежу; ванітаваць. Незнаёмы ляжаў, скурчыўшыся абаранкам, часта, надрыўна рыгаў. Асіпенка. // перан.; чым. Выкідваць, вывяргаць (полымя, агонь і пад.). У .. [гаспадара] ёсць такая палка, якая рыгае агнём... І калі той агонь пападае ў каго, той памірае на месцы... Сачанка.
2. Моцна ікаць.
ры́гель, ‑я, м.
1. Спец. Папярочная гарызантальная бэлька ў будаўнічых канструкцыях (у каркасных збудаваннях злучае калоны, у фермах — кроквы і пад.).
2. Засаўка ў замку.
[Ням. Riegel.]
рыгну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.
Аднакр. да рыгаць.
рыгсда́г, ‑а, м.
Гіст. Дацкі парламент (да 1953 г.).
[Дацк. Rigsdag.]
рыда́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. рыдаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Жанчына не дагаварыла: моцныя рыданні задушылі яе голас. Якімовіч. Скупыя рыданні маці — яна ўжо выплакала ўсе вочы — на хвіліну сціхалі. Лынькоў.
рыда́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Моцна плакаць, усхліпваць, залівацца слязамі. Арына не гаварыла нічога. Толькі рыдала, горка, уголас, па-жаночы. Мележ. Слёзы засцілаюць святло, і .. [Вера], тулячы твар у Нініны грудзі, пачынае рыдаць... Мікуліч.