рыф 1, ‑а, м.
Падводнае ці надводнае ўзвышэнне марскога дна, небяспечнае для суднаходства. У трумы хлынула вада імкліва, І далей карабель плысці не змог. Пад хвалямі затоены, маўкліва сваю ахвяру Рыф сцярог... Валасевіч.
[Ням. Riff.]
рыф 2, ‑а, м.
Папярочны рад прадзетых праз парус вяровак, пры дапамозе якіх можна паменшыць плошчу паруса.
[Гал. reef, rif.]
ры́фавы 1, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да рыфа 1. Рыфавыя адкладанні.
ры́фавы 2, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да рыфа 2. Рыфавы вузел.
ры́фіць, ‑флю, ‑фіш, ‑фіць; незак., што.
Памяншаць плошчу паруса пры дапамозе рыфаў 2. Рыфіць парус.
рыфле́нне, ‑я, н.
Спец. Нанясенне рыфляў на паверхню чаго‑н. Рыфленне валікаў.
ры́флены, ‑ая, ‑ае.
Спец. З рыфлямі на паверхні. Рыфленае жалеза. Рыфленае шкло.
ры́флі, ‑яў; адз. няма.
Спец. Паглыбленні і выступы на якой‑н. паверхні. Паралельныя рыфлі шкла.
ры́фма, ‑ы, ж.
Сугучнасць у канцы вершаваных радкоў. Быў .. [Юстын] надзіва вясёлы — .. песні спяваў, падскакваў, жартаваў, смяяўся, гаварыў пагаворкамі ды яшчэ ў рыфму. Бядуля.
•••
Дактылічная рыфма — рыфма з націскам на трэцім ад канца складзе.
Дзеяслоўная рыфма — рыфма, якая ўтвараецца двума дзеясловамі аднолькавай формы, напрыклад: касіць — насіць.
Жаночая рыфма — рыфма з націскам на перадапошнім складзе верша.
Мужчынская рыфма — рыфма з націскам на апошнім складзе верша.
Перакрыжаваная рыфма — рыфма, якая папераменна звязвае радкі вершаў (першы з трэцім, другі з чацвёртым).
[Ад грэч. rhytnmós — суразмернасць, узгодненасць.]
рыфмава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. рыфмаваць.
рыфмава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад рыфмаваць.
2. у знач. прым. Такі, у якім ёсць рыфма, з рыфмамі, у якім рыфмуюцца радкі. Рыфмаваная песня.
рыфмава́цца, ‑муецца; незак.
1. Быць сугучным, уяўляць сабой рыфму. У кожным шасцірадкоўі першыя два радкі рыфмуюцца сумежна, а наступныя чатыры — перакрыжавана. У. Калеснік.
2. Зал. да рыфмаваць (у 2 знач.).