Verbum

ацэментава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

Пакрыць слоем цэменту.

ацэ́начны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ацэнкі. Ацэначныя нормы. Ацэначная камісія.

ацэ́нены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад ацаніць.

ацэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. ацэньваць — ацаніць.

2. Думка, меркаванне пра якасць, годнасць, значэнне каго‑, чаго‑н. Даць ацэнку.

3. Прынятае абазначэнне ступені ведаў і паводзін вучняў; адзнака. Паставіць ацэнку. Пяцібальная сістэма ацэнак.

ацэ́ншчык, ‑а, м.

Той, хто робіць ацэнку, вызначае цану чаму‑н.

ацэ́ншчыца, ‑ы, ж.

Жан. да ацэншчык.

ацэ́ньвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да ацэньваць.

ацэ́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да ацаніць.

ацэто́н, ‑у, м.

Арганічнае злучэнне, бясколерная вадкасць, якая ўжываецца як растваральнік у вытворчасці лакаў, выбуховых рэчываў, штучнага шоўку і пад.

[Ад лац. acetum — воцат.]

ацэто́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да ацэтону. Ацэтонавы пах.