Verbum

спіры́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да спірыт.

спірытуалі́зм, ‑у, м.

Ідэалістычнае філасофскае вучэнне, паводле якога дух (душа) — першааснова свету.

[Ад лац. spiritualis — духоўны.]

спірытуалі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік спірытуалізму.

спірытуалі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да спірытуаліст.

спірытуалісты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да спірытуалізму, спірытуаліста.

спірытуа́льны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Тое, што і спірытуалістычны.

спі́рытус, ‑у, м.

Разм. Спірт. [Яўхім:] — Неяк, па пояс у ледзяной вадзе, я наводзіў пераправу... Меркаваў, выйду са строю... Падышоў генерал і загадаў даць спірытусу. Гурскі.

спірыты́зм, ‑у, м.

Містычная вера ў замагільнае жыццё душ памёршых і ў магчымасць зносін з імі. // Уяўныя для спірытаў зносіны з душамі памёршых пры дапамозе розных прыёмаў (вярчэння сталоў, сподачкаў і пад.) і праз медыумаў.

спірыты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да спірытызму, спірыта. Спірытычны сеанс.

спірэ́я, ‑і, ж.

Хмызняковая расліна сямейства ружакветных з белымі, ружовымі або чырвонымі кветкамі, сабранымі ў парасоны; вятроўнік.