Verbum

пля́міцца, ‑міцца; незак.

1. Пакрывацца плямамі.

2. Зал. да пляміць.

пля́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; незак., каго-што.

1. Пакрываць плямамі, пакідаць плямы на чым‑н. Сінечу летняга неба плямілі блуклівыя хмаркі. Сабаленка.

2. перан. Ганьбіць, знеслаўляць. [Нядбайлы] плямяць усё дэпо, падрываюць дасягнутае перадавікамі. Шынклер. Як не хочацца пляміць імя яе [маці], нават успамінаючы яго ў гэтых змрочных і гнусных скляпеннях. Лынькоў.

пля́мкасць, ‑і, ж.

Разм. Уласцівасць плямкага.

пля́мкі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які лёгка пляміцца.

пляск, ‑у, м.

Разм.

1. Гук, які атрымліваецца пры ўдары чым‑н. па вадзе або вады аб што‑н. Праз момант пачуўся глухі пляск вады. Колас.

2. Гук, які атрымліваецца пры ўдары далоні аб далонь або далонню па чым‑н. Вечар. Тэатр. Далоняў пляск. Дудар. Марш заканчваецца гучным пляскам далоні па стале. Шамякін.

пля́сканне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пляскаць — пляснуць.

пляска́нне ​¹, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пляскаць ​¹.

пляска́нне ​², ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пляскаць ​².

пляска́ны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Дзеепрым. зал. пр. ад пляскаць ​².

пляскатагало́вы, ‑ая, ‑ае.

З пляскатай галавой.

пляскатагру́ды, ‑ая, ‑ае.

З плоскімі грудзьмі.

пляскатано́сы, ‑ая, ‑ае.

З пляскатым носам.