прысалі́ць, ‑салю, ‑соліш, ‑соліць; зак., што.
Трохі пасаліць. Прысаліць сала.
прысарамаці́ць, ‑мачу, ‑маціш, ‑маціць; зак., каго-што.
Разм. Трохі пасарамаціць. Гарасім прысарамаціў майстра, і той пасля гэтага не меў на яго вока. Якімовіч.
прысаро́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак., каго-што.
Разм. Папракнуць, каб выклікаць у каго‑н. пачуццё сораму, раскаяння. — Майце на ўвазе: сустрэну гэту Шарупічаву вяртуху — я яе прысаромлю, я ёй адаб’ю ахвоту круціць падалом. Карпаў.
прысаро́млены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад прысароміць.
2. у знач. прым. Які адчувае сорам, няёмкасць. Міця падзякаваў, шуснуў з хаты. Прысаромлены, панылы, вяртаўся з мястэчка. Навуменка. Прысаромлены Гошка схаваўся за спіны таварышаў. Даніленка.
прысаро́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прысароміць.
прысачы́ць, ‑сачу, ‑сочыш, ‑сочыць; зак., каго і без дап.
Разм. Употай, крадком падгледзець, высачыць. — Мала яшчэ, дык і прысочаць [людзі], дзе ты і калі паварочваешся. Лобан.
прысвае́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прысвоіць.
прысва́тацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Пасватацца. Прысватацца да дзяўчыны. □ Меўся ажаніцца і я. Ды нават быў прысватаўся да цяперашняй сваёй. Адамчык.
прысва́таць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.
Разм. Пасватаць. Дык як толькі яму споўнілася васемнаццаць, бацька і прысватаў яго да Матруны. Марціновіч.
прысва́твацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да прысватацца.
2. Зал. да прысватваць.