пісто́нны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да пістона. // Які страляе пры дапамозе пістона. Пістоннае ружжо.
пісуа́р, ‑а, м.
Спецыяльная ракавіна са сцёкам для мачы ў мужчынскай прыбіральні.
[Фр. pissoir.]
пісу́лька, ‑і, ДМ ‑льцы; Р мн. ‑лек; ж.
Разм. Маленькае пісьмо, запіска. — Уся гэта мая бяда, як ты кажаш, змешчана вось у гэтай невялічкай пісульцы, — Лабановіч паказаў паперку ад дырэкцыі народных школ. Колас. Не раз Міхалка слаў пісулькі да свайго сябрука Андрэя. Ядвігін Ш.
пісцо́вы, ‑ая, ‑ае.
Гіст. У якім былі перапісаны розныя аб’екты для абкладання падаткамі [пра помнікі дзелавой пісьменнасці 15–17 стст.]. Пісцовыя кнігі.
пі́счы, ‑ая, ‑ае.
Прызначаны, прыгодны для пісання. Пісчая папера.
пісьмаво́д, ‑а, М ‑дзе, м.
Гіст. Служачы ў канцылярыі, справавод.
пісьмаво́дства, ‑а, н.
Гіст. Вядзенне карэспандэнцыі, справаводства.
пісьмано́сец, ‑носца, м.
Паштальён. У гэты час зайшоў калгасны пісьманосец, ён прынёс паведамленне ад генерал-маёра Крывашэйна, што Ігнась Налівайка жывы. Гурскі.
пісьмано́ска, ‑і, ДМ ‑носцы; Р мн. ‑носак; ж.
Разм. Жан. да пісьманосец.
пі́сьменнасць, ‑і, ж.
1. Сістэма графічных знакаў, якія ўжываюцца для пісання. Літоўцы ў той час яшчэ не мелі ўласнай пісьменнасці, і таму для патрэб дзяржаўных зносін выкарыстана была беларуская мова. Жураўскі.
2. Сукупнасць пісьмовых помнікаў якой‑н. гістарычнай эпохі пэўнага народа.
пісьме́ннасць, ‑і, ж.
1. Уменне чытаць і пісаць. Аксён ужо нават можа і распісацца, што яго вельмі цешыць, але гэта яшчэ не сведчыць аб яго пісьменнасці. Колас. // перан. Наяўнасць ведаў у якой‑н. галіне. Перад выканаўцамі гэтага ансамбля паўсталі задачы вялізарнай складанасці: не толькі авалодаць музычнай пісьменнасцю мастацтва ансамблевай ігры, але і забяспечыць сябе літаратурай. «Беларусь».
2. Адсутнасць граматычных і стылістычных памылак. Пісьменнасць сачынення. // перан. Праяўленне майстэрства ў выкананні чаго‑н.; адпаведнасць чаго‑н. патрабаванням навукі. Пісьменнасць праекта.