Verbum

пладаві́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Які дае многа пладоў (у 1 знач.). Каб была пладавітай зямля, Каб гарэлі зарніцы над краем, Каб радзіма мая расцвіла Багацейшым у свеце ўраджаем, Мы сабралі палоскі-шнуры У адно, у шырокае поле. Астрэйка. // Які хутка размнажаецца, нараджае вялікае патомства. Трусы вельмі пладавітыя.

2. перан. Які напісаў многа мастацкіх ці навуковых твораў. Прынамсі, у галіне, у якой ён [Шчакаціхін] працаваў, Беларусь таго часу не мела больш пладавітага і больш самаадданага працаўніка. Ліс.

пладаво́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Спецыяліст па пладаводству.

пладаво́дства, ‑а, н.

Галіна сельскай гаспадаркі, якая займаецца развядзеннем і вырошчваннем пладовых і ягадных раслін.

пладаво́дчы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пладаводства. звязаны з ім.

пладаго́нны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для выгнання, вытручвання плода (у 2 знач.). Пладагонныя сродкі.

пладажы́л, ‑а, м.

Шкодны жук сямейства даўганосікаў, які адкладвае яйкі ў плады розных дрэў.

пладажэ́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Шкодны матылёк, вусень якога корміцца пладамі. Для вылоўлівання вусеняў пладажэркі і часткова даўганосіка накладваюцца лоўчыя паясы. «Беларусь».

пладаза́вязь, ‑і, ж.

Тое, што і завязь.

пладазбо́р, ‑у, м.

Збор пладоў; збор ураджаю палёў, садоў, агародаў.

пладазме́н, ‑у, м.

Плодапераменная сістэма земляробства.