кля́ты, ‑ая, ‑ае.
Якога клялі, пракліналі; ненавісны. Тут пад нагамі была ўжо не падатная багна, не клятая.. чорная гразь, а цвёрды, надзейны грунт. Мележ.
кля́ўза, ‑ы, ж.
1. Уст. Прыдзірлівы дробны судовы іск.
2. Разм. Ілжывая дробязная скарга; нагавор, паклёп.
[Ад лац. clausula — агаворка, дадатковы артыкул.]
кля́ўзнік, ‑а, м.
Разм. Той, хто займаецца кляўзамі; паклёпнік.
кля́ўзнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Займацца кляўзамі; нагаворваць, паклёпнічаць. Кляўзнічаць на суседа.
кля́ўзны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які заключае ў сабе кляўзу. Кляўзнае пісьмо. // Які займаецца кляўзамі; схільны да кляўз. Кляўзны чалавек.
кля́цаць і кла́цаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Ляскаць, шчоўкаць. Бабарыка і іншыя кляцалі затворамі, аглядаючы патропныя магазіны. Лупсякоў.
кля́цнуць і кла́цнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не, зак.
Аднакр. да кляцаць, клацаць.
кляцьба́, ‑ы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. клясці. Там-сям прарвецца і кляцьба, Скрабецца ў сэрцы нейкі смоўж. Купала.
2. Словы лаянкі, якімі выражаюць пажаданне зла, няшчасця каму‑н.; праклён. У суседак злых смяротнаю кляцьбою Было: «Каб ты па Месяцу хадзіла!». Барадулін.
кля́ча, ‑ы, ж.
Пагард. Пра худога заезджанага каня.