Verbum

кляно́к, ‑нка, м.

Памянш. да клён; малады клён.

кля́нчанне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. клянчыць.

кля́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., што і без дап.

Разм. Назойліва прасіць, выпрошваць. Аб чым яшчэ клянчыць, прасіць? Колас.

кляп, ‑а, м.

Кусок дрэва, скамечаная ануча і пад., якія засоўваюцца ў рот жывёле ці чалавеку, каб не даць магчымасці кусацца або крычаць. Падпольшчыкі заткнулі афіцэру рот кляпам, звязалі яму назад рукі. Пятніцкі.

кляпа́льны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з кляпаннем. Кляпальная работа. // Прызначаны для кляпання. Кляпальная машына. Кляпальны малаток.

кляпа́льшчык, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца кляпаннем.

кляпа́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. кляпаць.

кляпа́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад кляпаць.

2. у знач. прым. Зроблены кляпаннем. Кляпаная труба. Кляпаныя канструкцыі.

кляпа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае і кляплю, клеплеш, клепле; незак., што.

1. Злучаць металічныя часткі заклёпкамі, нітамі. Усё больш завіхаліся [дэпоўцы] ля паравозаў, ля паравозных колаў, кляпалі паравозныя печы. Лынькоў.

2. Злучаць металічныя часткі, загінаючы краі і сплюшчваючы іх. Загнуўшы беражкі, Пляскаў, кляпаў, паяў свінцом — Кавалак гільзы стаў карцом. Непачаловіч.

3. Ударамі малатка вастрыць лязо касы. Кляпаць касу.

кля́сер, ‑а, м.

Папка з кішэнькамі або альбом для марак.

[Фр. classeur.]