кля́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., што і без дап.
Разм. Назойліва прасіць, выпрошваць. Аб чым яшчэ клянчыць, прасіць? Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)