піфагарэ́ец, ‑рэйца, м.
Гіст. Вучань і паслядоўнік заснавальніка старажытнагрэчаскай рэлігійна-філасофскай школы Піфагора.
піфагарэ́йскі, ‑ая, ‑ае.
Гіст. Які мае адносіны да піфагарэйства, да піфагарэйцаў.
піфагарэ́йства, ‑а, н.
Гіст. Вучэнне старажытнагрэчаскага філосафа Піфагора, які лічыў, што лік ёсць сутнасць усіх рэчаў, а Сусвет з’яўляецца гарманічнай сістэмай лікаў і іх адносін.
піха́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. піхаць і піхацца.
піха́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Тое, што і пхацца. Людзі душыліся, піхаліся, імкнуліся стаць бліжэй да каменя. Пестрак.
піха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.
Тое, што і пхаць. На станцыі было вельмі многа людзей. Яны бегалі ўсцяж вагонаў, крычалі, піхалі адзін аднаго. Арабей. [Антон Пятровіч:] — Ды хто, як не я, табе самому параіў паступіць у акадэмію? І яму раіў. Усіх вас, верхаглядаў, на добрую дарогу піхаў. Шашкоў.
піхну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.
Тое, што і пхнуць.
пі́хта, ‑ы, ДМ ‑хце, ж.
Вечназялёнае хваёвае дрэва, якое пашырана пераважна ў Паўночным паўшар’і. Лес быў пераважна хваёвы — сасна, елка, піхта, — густы і дзікі. Шамякін.
[Ням. Fichte — сасна.]
пі́хтавы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да піхты. Піхтавы лес. Піхтавыя шышкі. // Які атрымліваецца з піхты. Піхтавы клей.