Verbum

словазлучэ́нне, ‑я, н.

Прасцейшая сінтаксічная адзінка, якая ўтвараецца спалучэннем двух або некалькіх слоў, аб’яднаных граматычна і па сэнсу. Устойлівае словазлучэнне. □ У задачу сінтаксісу ўваходзіць вывучэнне спосабаў спалучэння слоў у словазлучэннях і сказах. Граматыка.

словазмяне́нне, ‑я, н.

Утварэнне граматычных форм аднаго і таго ж слова, якія выражаюць яго адносіны да іншых слоў. У сістэму форм словазмянення дзеяслова ўваходзяць у першую чаргу формы ладу (абвесны, загадны і ўмоўны). Граматыка.

словалі́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да адліўкі друкарскіх літар і знакаў з металу. Словалітная машына.

словалі́тня, ‑і, ж.

Уст. Прадпрыемства па вырабу друкарскіх літар, шрыфталіцейны завод. [Адвернік:] Ён [Скарына] магістрату Вільні прапануе Пабудаваць друкарню, словалітню. Клімковіч.

словалі́тчык, ‑а, м.

Рабочы, майстар словалітнага прадпрыемства.

сло́вам, пабочн.

Ужываецца для кароткага абагульнення сказанага: карацей кажучы, увогуле. Словам, адзеўся я ў самае лепшае, што меў, бо прыехаў на вельмі вялікае ў маім жыцці дзіва: на першы з’езд «Маладняка». Скрыган.

словасклада́нне, ‑я, н.

Утварэнне новых слоў шляхам злучэння ў адно слова дзвюх або некалькіх асноў.

словаспалучэ́нне, ‑я, н.

Тое, што і словазлучэнне. Адной з асаблівасцей паэтычнага стылю Тараса Шаўчэнкі з’яўляецца багатае насычэнне верша ідыяматычнымі ўкраінскімі выразамі — украінізмамі, устойлівымі словаспалучэннямі. Палітыка.

словаспі́с, ‑а, м.

Уст. Рэестр.

словатво́рчасць, ‑і, ж.

Стварэнне новых слоў. Працэс словатворчасці.