пла́ўка, ‑і, ДМ плаўцы; Р мн. плавак; ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. плавіць.
2. Спец. Адзін вытворчы цыкл выплаўкі металу. // Метал, выплаўлены за адзін вытворчы цыкл. І спявае сэрца сталявара, душа доменшчыка ў тую хвіліну, калі з латка печы, як першы промень сонца на ўсходзе, шугаюць іскры, пальецца цяжкая плаўка. «Беларусь». Праз нейкі час, калі Міхал афіцыйна прыняў змену і печ выдала першую плаўку, яго выклікаў да тэлефона галоўны інжынер. Карпаў.
пла́ўкасць, ‑і, ж.
Спец. Уласцівасць плаўкага, здольнасць расплаўляцца.
пла́ўкі 1, ‑ая, ‑ае.
Які мае здольнасць плавіцца. Плаўкія металы.
пла́ўкі 2, ‑аў; адз. няма.
Кароткія, шчыльныя мужчынскія трусы, якія звычайна надзяваюцца для плавання.
плаўле́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. плавіць.
пла́ўлены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад плавіць.
2. у знач. прым. Атрыманы шляхам плаўлення.
•••
Плаўлены сыр гл. сыр.
пла́ўневы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да плаўняў.
пла́ўні, ‑яў; адз. няма.
Забалочаныя берагі рэк і астраўкі, парослыя водалюбівай расліннасцю, якія затапляюцца вясной у час паводкі. Тут таксама, кажуць, былі партызаны. Дзейнічалі ў прырэчных плаўнях і зарасніках, а часам і ў палях. Няхай.
плаўні́к, ‑а, м.
Орган руху ў рыб і водных жывёл. Недзе ўнізе санліва варочаецца рака ў сваіх берагах ды размінаюць плаўнікі тлустыя самы... Гаўрылкін. Напяўшы тугія плаўнікі, Хвастамі ад прагнасці б’юць шчупакі. Глебка.
плаўніко́вы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да плаўніка.