Verbum

плытавы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да плыта. Плытавы лес.

плытаго́н, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца сплавам плытоў. Міхась сядзеў па-ранейшаму ў канцы плыта, дзе завіхаліся ля доўгага вясла два плытагоны. Савіцкі.

плытаспу́ск, ‑у, м.

Частка плаціны, прызначаная для пропуску плытоў уніз па рацэ.

плытахо́д, ‑у, М ‑дзе, м.

Прыстасаванне, пры дапамозе якога плыты пры сплаве праходзяць цераз плаціпу, не парушаючы яе работы.

плы́ткасць, ‑і, ж.

Уласцівасць плыткага.

плы́ткі, ‑ая, ‑ае.

1. Неглыбокі, мелкі. У кустах бруіцца невялічкі ручаёк. Ён плыткі — берагі яго зараслі аерам і алешнікам. С. Александровіч.

2. З мелкім дном, з невысокімі берагамі ў параўнанні з іншымі аднароднымі прадметамі. Плыткая талерка.

плы́тнік, ‑а, м.

Рабочы, які звязвае бярвенні ў плыты і прымае ўдзел у сплаве. З шырокіх памостаў, якія складаліся з процьмы плытоў, разносіліся над рэчкаю рэзвыя выгукі і смех плытнікаў. Гартны. Па Дняпры па сінім, Дзе бушуюць хвалі, — Плытнікі ў Кахоўку Сасонку прыгналі. Русак.

плы́тніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да плытніка, належыць яму. Гаварылі за сталом і пра справы зусім звычайныя: дзед успамінаў свае плытніцкія прыгоды. Брыль.

плы́ўкасць, ‑і, ж.

Уласцівасць плыўкага. Плыўкасць грунту.

плы́ўкі, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і плывучы (у 3 знач.).