піскля́, ‑і, ж.
Разм. пагард. Той, хто часта пішчыць. // Пра чалавека з пісклівым голасам.
піскля́вы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Тое, што і пісклівы. Услед пачуўся злосны пісклявы вокрык наглядчыка. Мележ.
піскляня́ і пісклянё, ‑няці; мн. ‑няты, ‑нят; н.
Абл. Кураня, птушаня. Разам кормяць пісклянят, Хітрых і свавольных, Разам лётае атрад Па лугах раздольных. Агняцвет.
пі́скнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Тое, што і піснуць. Жаласліва піскнула непадалёку нейкая птушачка. М. Ткачоў. — Добры дзень! — тоненька піскнуў хлапчук, глянуўшы на мяне спадылба. Васілевіч.
піску́лька, ‑і, ДМ ‑льцы, ж.
Вадаплаўная птушка атрада гусепадобных.
піску́н, ‑а, м.
Разм. Той, хто часта пішчыць.
піску́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.
Разм. Жан. да піскун.
пі́снуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
1. Аднакр. да пішчаць. Хоць бы птушка дзе піснула, — Ані знаку, ні следу. Лужанін.
2. Разм. Тое, што і пікнуць (у 2 знач.). [Яўхім:] — Я б іх так ліхадзеяў гэтых у кулак узяў, што і не піснулі б... Чарнышэвіч.
пістале́т, ‑а, М ‑леце, м.
Агнястрэльная зброя з кароткім ствалом для стральбы на кароткую адлегласць. З сабою .. [мужчына] носіць, апрача вінтоўкі, па пісталету ў кожнай кішэні, гранаты. Паслядовіч.
[Фр. pistolet.]
пістале́тны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да пісталета; прызначаны для стральбы з пісталета. Пісталетны стрэл. Пісталетныя патроны.