Verbum

тычкава́цца, ‑куецца; незак.

Зал. да тычкаваць.

тычкава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; незак., што.

Расстаўляць тычкі пры геадэзічных работах. Тычкаваць дарогу.

тычы́на, ‑ы, ж.

Вялікая палка; шост. Быў смешны дзядзька той часінай З пустою лыжкаю, з тычынай, Якою трэскі ён варонай. А тут Алесь як зарагоча! Колас.

тычы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Спец. Мужчынскі орган размнажэння ў кветкавых раслінах, у якім утвараецца пылок.

2. Памянш.-ласк. да тычына.

тычы́нкавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да тычынкі (у 1 знач.).

ты́чыцца, ‑чыцца; незак., каго-чаго.

Мець адносіны, дачыненне да каго‑, чаго‑н. Гэта мяне не тычыцца. Гэта не тычыцца справы. □ Іра, нібы перапынак яе і не тычыўся, па-ранейшаму сядзела, падпёршы галаву далонню. Марціновіч. Шыковіч ішоў, збіраючыся перадаць расказ Яраша, асабліва тую частку, што тычылася Савіча. Сказаць, што жывая дачка доктара. Шамякін.

ты́шчыцца, ‑шчуся, ‑шчышся, ‑шчыцца; незак.

Разм. Пралазіць, прабірацца з цяжкасцю; лезці куды‑н. Няхутка задрамаў... Чую, што нехта пад коўдру тышчыцца. Мыслівец. То перад вачыма, то тамака вунь, уводдалі — тышчылася вясенняе зяленіва, лезла напралом. Баранавых.

тыяко́л, ‑у, м.

1. Лекавы прэпарат у выглядзе белага або ружовага парашку, які выкарыстоўваецца як адхарквальны сродак.

2. Від сінтэтычнага каўчуку.

[Ад грэч. theion — сера.]

тыя́ра, ‑ы, ж.

1. Галаўны ўбор старажытных усходніх цароў, жрацоў. Тыяра егіпецкіх фараонаў.

2. Галаўны ўбор рымскага папы.

[Грэч. tiara.]

тыясе́рны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: тыясерная кіслата — хімічнае злучэнне, у якім атам кіслароду замешчаны атамам серы.