тыф, ‑у, м.
Агульная назва некаторых вострых інфекцыйных захворванняў: брушнога тыфу, зваротнага тыфу, сыпнога тыфу і паратыфу.
•••
Брушны тыф — вострае інфекцыйнае захворванне, якое выклікаецца пранікненнем у кішэчнік яго ўзбуджальнікаў.
Зваротны тыф — вострае інфекцыйнае захворванне з характэрнымі ліхаманкавымі прыступамі, якія перыядычна паўтараюцца.
Сыпны тыф — вострае інфекцыйнае захворванне, якое суправаджаецца з’яўленнем на ўсім целе хворага сыпу ў выглядзе ружовых і пурпуровых плям.
[Ад грэч. týphos — зацямненне свядомасці.]
тыфлапедаго́г, ‑а, м.
Спецыяліст у галіне тыфлапедагогікі.
тыфлапедаго́гіка, ‑і, ДМ ‑гіцы, ж.
Навука, якая займаецца пытаннямі выхавання і навучэння дзяцей, якія не бачаць або дрэнна бачаць.
[Ад грэч. typhlos — сляпы і слова педагогіка.]
тыфлі́т, ‑у, М ‑ліце, м.
Спец. Запаленне сляпой кішкі.
[Грэч. typhlos — сляпы.]
тыфо́зны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да тыфу. Тыфозная гарачка. // Які выклікае тыф. Тыфозны мікроб.
2. Хворы тыфам. [Наталля Пятроўна:] — Помню, як .. [Алёша] лядзяшкамі кідаў у мяне, калі я тыфозную маці ў бальніцу забірала. Шамякін. / у знач. наз. тыфо́зны, ‑ага, м.; тыфо́зная, ‑ай, ж. Па вагоне раптам прайшла чутка: «Не прымаюць! Няма куды. Горад перапоўнены тыфознымі!» «Полымя». // Прызначаны для хворых тыфам. Тыфознае аддзяленне.
тыфо́ід, ‑у, М ‑дзе, м.
Спец. Лёгкая форма брушнога тыфу.
тыфо́ідны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да тыфоіду, выкліканы тыфоідам. Тыфоідная гарачка. // Які выклікае тыфоід. Тыфоідны мікроб.
тыфо́н, ‑а, м.
У грэчаскай міфалогіі — стогаловая агнядышная пачвара.