тычы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
1. Спец. Мужчынскі орган размнажэння ў кветкавых раслінах, у якім утвараецца пылок.
2. Памянш.-ласк. да тычына.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)