здзьму́хванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. здзьмухваць — здзьмухаць.
здзьму́хвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да здзьмухваць.
здзьму́хваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да здзьмухаць, здзьмухнуць.
здзьму́хнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак. і аднакр., што.
Дзьмухнуўшы, скінуць, знесці што‑н., ачысціць ад чаго‑н. Стары бераж[лів]а падняў з зямлі кавалак хлеба, асцярожна здзьмухнуў з яго пылінкі, пясок. Лынькоў. [Лукаш] нахіліўся да агню, узяў вугольчык, здзьмухнуў з яго попел і палажыў у люльку. Пальчэўскі.
здзьмуць, ‑му, ‑меш, ‑ме; зак., што.
Ачысціць ад чаго‑н. струменем паветра, ветру. [Тата] выцер рукавом лоб, здзьмуў капельку поту з носа, абцёр травой касу і пачаў яе вастрыць. Карпюк. // Знесці што‑н. струменем паветра. Вецер здзьмуў паперу.
здзява́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да здзець.
здзяйсне́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. здзяйсняць — здзейсніць.
здзяйсня́льнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць здзяйсняльнага.
здзяйсня́льнік, ‑а, м.
Той, хто здзяйсняе што‑н. Зноў душу бударажыць загадка: як сярод гэтага шуму, бруду, бездарожжа скрозь па будаўнічай пляцоўцы знаходзяцца такія ініцыятары, умельцы, вынаходнікі — здзяйсняльнікі тэхнічнага прагрэсу. Мыслівец.
здзяйсня́льны, ‑ая, ‑ае.
Такі, які можна здзейсніць, які можа здзейсніцца. Здзяйсняльныя жаданні.