Verbum

мо́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Ніжняя мясістая частка вуха. З-пад фуражкі з блішчастым брыльком як бы выпісваліся намаляваныя чорнай тушшу бакенбарды, што даходзілі трошачкі ніжэй мочак вушэй. Сабаленка.

мо́чкавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мочкі.

мо́шаст, ‑у, М ‑сце, м.

Уст. Крэп, аксаміт.

[Літ. mâšastas, ад назвы горада Дамаска.]

мо́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Маленькае двухкрылае насякомае. У вершалінах дрэў звінелі мошкі. Самуйлёнак.

мо́шчаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад масціць.

2. у знач. прым. Які мае маставую, замошчаны. Мошчаная вуліца.

мо́шчы, ‑аў.

1. Высахлыя астанкі людзей, якія лічацца царквою святымі.

2. перан. Пра вельмі худога, знясіленага чалавека.

•••

Жывыя мошчы — тое, што і мошчы (у 2 знач.).