Verbum

славя́нскі, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да славянства, славян; які належыць славянам, уласцівы ім. Славянскія народы. Славянскія мовы. Славянскі характар. □ Гэта быў стары батрак з дзіўным для Руневіча, як быццам славянскія, прозвішчам — Ракаў. Брыль.

2. Які мае адносіны да старажытнай пісьменнасці славян; царкоўнаславянскі. Славянская палеаграфія.

славя́нства, ‑а, н., зб.

Славяне. Уклад славянства ў сусветную навуку і культуру.

славя́ншчына, ‑ы, ж.

Уст.

1. Зневаж. Царкоўнаславянскія звароты і выразы ў рускай мове.

2. Славянскія землі, краіны.

сладастра́снасць, ‑і, ж.

Уст. Імкненне, прыхільнасць да пачуццёвых асалод.

сладастра́снік, ‑а, м.

Сладастрасны чалавек.

сладастра́сніца, ‑ы, ж.

Жан. да сладастраснік.

сладастра́сны, ‑ая, ‑ае.

Які адрозніваецца пачуццёвымі схільнасцямі, які імкнецца да пачуццёвых асалод.

слае́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. слаіць і слаіцца.

слаі́стасць, ‑і, ж.

Уласцівасць слаістага; слаістая будова чаго‑н. Слаістасць горных парод. Слаістасць воблакаў.

слаі́сты, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з слаёў, ляжыць слаямі. Слаістая маса. Слаісты грунт. □ Мінуў [Пятро] мост цераз незамерзлую рэчку з імклівай рудой вадой, што бубнела, булькала ля берага пад карункавай стрэшкай слаістага лёду. М. Стральцоў.