Verbum

тлусціць, ✂; незак.

1. Вымазваць, зашмальцоўваць што-н. тлушчам, чым-н. тлустым.

2. Насычаць тлушчамі што-н. у працэсе апрацоўкі (спец.).

   • Т. скуру.

|| наз. тлушчэнне, ✂.

тлушч, ✂, м.

Нерастваральнае ў вадзе масляністае рэчыва, якое ўтрымліваецца ў жывёльных і раслінных тканках.

• Растапіць т.
• Рыбін т.

тлушчавы, ✂.

1. Які змяшчае ў сабе тлушч.

   • Тлушчавая тканка.

2. Звязаны з апрацоўкай і выкарыстаннем тлушчу.

   • Тлушчавая прамысловасць.

3. Які атрымаўся ад тлушчу; тлусты.

   • Тлушчавая пляма.

тлушчазаменнік, ✂, м.

Штучны заменнік тлушчаў.

тлушчак, ✂, м.

Тлушчавая падскурная пухліна.

тля, ✂, ж.

1. Дробнае насякомае-шкоднік, якое жывіцца сокам раслін.

   • Капусная т.

2. Пра нікчэмнага чалавека (разм.).

   • Які ён талент, т. нікчэмная!

тлятворны, ✂, ж. (кніжн.).

1. Які выклікае тленне, смерць; выкліканы тленнем.

   • Т. яд.
   • Т. пах.

2. перан. Які шкодна ўплывае на каго-, што-н.

   • Т. ўплыў.

|| наз. тлятворнасць, ✂.

то​¹, злуч.

1. Ужыв. ў пачатку галоўнага сказа, каб падкрэсліць яго сувязь з папярэднім даданым умоўным сказам.

   • Калі не будзе дажджу, то пойдзем па грыбы.

2. раздзяляльны. Ужыв. для сувязі членаў сказа і сказаў пры пералічэнні падзей, з’яў, прадметаў з пераменным чаргаваннем.

   • То тут, то там чуліся галасы.
   • Шум то сціхаў, то ўзмацняўся.

3. раздзяляльны, які паўтараецца, з адмоўем «не» або з часціцай «ці». Ужыв. для выражэння проціпастаўлення з адценнем няпэўнасці, сумнення або меркавання, развагі (разм.).

   • Не то лодка, не то човен.

то​²

Ужыв. у сказах пры вылучэнні, падкрэсліванні слова, да якога адносіцца.

• Наступіў красавік, а надвор’е-то халоднае.

тога, ✂, ж.

У старажытных рымлян: верхняе мужчынскае адзенне, род мантыі, звычайна з белай шэрсці.

◊

• Убірацца ў тогу каго-чаго (кніжн.) — спрабаваць выдаць сябе за каго-н. або заваяваць сабе якую-н. рэпутацыю, не маючы на гэта дастатковых падстаў.