Verbum

энцыклапедызм, ✂, м. (кніжн.).

Усебаковая адукаванасць, глыбокая дасведчанасць у розных галінах ведаў.

|| прым. энцыклапедычны, ✂.

• Энцыклапедычныя веды.

энцыклапедыст, ✂, м.

1. Усебакова адукаваны, дасведчаны чалавек (кніжн.).

2. Прадстаўнік групы перадавых мысліцеляў у Францыі, аб’яднаных вакол «Энцыклапедыі», якую выдавалі ў канцы 18 ст.

   • Дзідро і Д’Аламбер.

|| ж. энцыклапедыстка, ✂.

|| прым. энцыклапедысцкі, ✂.

энцыклапедыя, ✂, ж.

1. Навуковае даведачнае выданне па ўсіх ці асобных галінах ведаў у выглядзе слоўніка.

   • Музычная э.
   • Дзіцячая э.

2. Прыведзены ў сістэму агляд розных раздзелаў, галін якой-н. навукі, уводзіны ў курс якой-н. навукі (кніжн.).

   • Э. навук.

◊

• Хадзячая энцыклапедыя (жарт.) — пра адукаванага чалавека, які валодае самымі рознымі ведамі.

|| прым. энцыклапедычны, ✂.

• Э. слоўнік.

энцэфаліт, ✂, м.

Запаленне галаўнога мозга.

|| прым. энцэфалітны, ✂.

эпалеты, ✂, м.

У царскай арміі і некаторых замежных арміях: парадныя пагоны афіцэраў, генералаў і адміралаў, упрыгожаныя махрамі, пазументамі.

|| прым. эпалетны, ✂.

эпапея, ✂, ж.

1. Вялікі твор эпічнага жанру, у якім апісваюцца значныя гістарычныя падзеі.

   • Э. Івана Мележа «Людзі на балоце».

2. перан. Буйная, значная падзея, якая ахоплівае цэлы гістарычны перыяд.

   • Э. Вялікай Айчыннай вайны.

|| прым. эпапейны, ✂.

эпас, ✂, м.

1. Апавядальны род літаратуры (у адрозненне ад драмы і лірыкі) (спец.).

2. Творы народнай творчасці — гераічныя сказанні, песні, паданні.

   • Былінны э.

|| прым. эпічны, ✂.

• Э. жанр.

эпахальны, ✂, ж. (кніжн.).

Які вызначае эпоху; важны, значны.

• Эпахальныя творы мастацкай літаратуры.

|| наз. эпахальнасць, ✂.

эпігон, ✂, м. (кніжн.).

Паслядоўнік якога-н. навуковага, палітычнага, мастацкага напрамку, пазбаўлены творчай арыгінальнасці, які механічна паўтарае ідэі і метады сваіх папярэднікаў.

|| прым. эпігонскі, ✂.

эпігонства, ✂, н. (кніжн.).

Пераймальная, пазбаўленая творчай арыгінальнасці дзейнасць у якой-н. інтэлектуальнай сферы.

|| прым. эпігонскі, ✂.