Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
авлмоухыэ
гжйклмнрстх

чыноўны, ✂ (уст.).

  1. гл. чыноўнік.

  2. Які мае чын або займае дзяржаўную пасаду.

чынуша, ✂, м. (разм. пагард.).

Чыноўнік, бюракрат.

чынш, ✂, м. (гіст.).

  1. У феадальнай Еўропе: рэгулярныя натуральныя і грашовыя плацяжы зямельнаму ўласніку за карыстанне зямлёй.

  2. На Беларусі і ў Літве ў 15—19 стагоддзі: грашовы аброк.

|| прым. чыншавы, ✂.

чыншавік, ✂, м. (гіст.).

  1. У феадальнай Еўропе: селянін, які карыстаўся зямлёй часова або бестэрмінова, за што плаціў чынш.

  2. На Беларусі і ў Літве ў 15—19 стагоддзі: селянін, асноўнай формай павіннасці якога быў грашовы аброк, чынш.

|| прым. чыншавіцкі, ✂.