Verbum

лапатнік​², ✂, м. (разм.).

Пірог з прэснага цеста, які на лапаце садзяць у печ.

лапатун, ✂, м. (разм.).

Той, хто бесперастанку гаворыць, лапоча; балбатун.

|| ж. лапатуха, ✂.

лапаціць, ✂; незак. (разм.).

Перамешваць, перасыпаць лапатай.

• Л. збожжа.

лапаць​¹, ✂, м.

1. Плецены абутак з лыка бяросты ці вяровак.

   • Лазовыя лапці.

2. перан. Пра адсталага, некультурнага чалавека.

◊

• Абуць у лапці (разм. жарт.) — абдурыць, ашукаць і пасмяяцца з каго-н.

|| памянш. лапцік, ✂.

|| прым. лапцевы, ✂.

лапаць​², ✂; незак. (разм.).

Хапаць, мацаць рукамі.

• Не лапай, не купіш (прыказка).

|| аднакр. лапнуць, ✂.

|| наз. лапанне, ✂.

лапідарны, ✂ (кніжн.).

Сціслы, але выразны, зразумелы.

• Л. стыль.

|| наз. лапідарнасць, ✂.

лапік, ✂, м. (разм.).

1. Частка паверхні зямлі.

   • 3-пад снегу віднеліся лапікі чорнай зямлі.

2. Тое, што і латка.

   • Рукавы кажушка былі ўсе ў лапіках.

лапіна, ✂, ж.

1. Месца, якое вылучаецца чым-н. на агульным фоне.

   • Лапіны сенажаці.

2. Невялікі кавалак зямлі (разм.).

   • Мець лапіну зямлі.

3. Пляма другога колеру на поўсці жывёлы, на пер’і птушак.

лапіць, ✂; незак. (разм.).

Зашываць дзіркі, ставіць латкі на чым-н.

• Л. бялізну.

лапсардак, ✂, м.

Даўнейшы доўгі сурдут у польскіх і галіцыйскіх яўрэяў.