Verbum

харашэць, ✂; незак.

Станавіцца больш прыгожым, прывабным.

• Дзяўчынка з кожным днём харашэе.
• Харашэе наш родны Мінск.

|| зак. пахарашэць, ✂.

харваты, ✂, м.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Харватыі.

|| ж. харватка, ✂.

|| прым. харвацкі, ✂.

харкаць, ✂; незак. (разм.).

Кашляючы, выплёўваць макроту.

• Х. крывёю.

|| аднакр. харкнуць, ✂.

|| наз. харканне, ✂.

харкі, ✂, н. (разм.).

Макрота, якая адхаркваецца.

харкота, ✂, ж. (разм.).

Выплёўванне макроты.

харошы, ✂ (разм.).

1. Прыгожы, прывабны.

   • Х. хлопец.

2. Які вызначаецца станоўчымі якасцямі.

   • Х. ён чалавек.

3. Добры, высакаякасны.

   • Харошая дарога.

4. Дастойны, прыстойны.

   • Харошая кампанія.

5. Дарагі, любы, мілы (у сяброўскім звароце).

   • А мой ты х.

|| памянш. харошанькі, ✂.

хартыя, ✂, ж.

1. Старадаўні рукапіс, а таксама матэрыял, на якім ён напісаны (спец.).

2. Дакумент важнага грамадска-палітычнага значэння (кніжн.).

   • Вялікая х. вольнасцей.

харугва, ✂, ж.

1. У старажытнасці: баявы вайсковы сцяг.

2. Замацаванае на доўгім дрэўку палотнішча з вобразамі святых, якое носяць у час рэлігійных шэсцяў.

харунжы, ✂, м.

1. Казацкі афіцэрскі чын, роўны падпаручніку, ужываецца і ў сучасных арміях некаторых краін, а таксама асоба, якая мела такі чын.

2. Сцяганосец у войску (гіст.).

харч, ✂, м.

1. звычайна мн. Тое, што спажываць, чым жывяцца, ежа.

   • Мясны х.
   • Нешта ж ты змізарнеў на гарадскіх харчах.

2. Корм для жывёлы.

   • Нарыхтаваць харчу жывёле на зіму.

3. перан. Тое, што з’яўляецца крыніцай роздуму, разважанняў.

   • Даць х. для роздуму.

◊

• На харчах святога Антонія (разм. жарт.) — недаядаючы, галадаючы.

|| прым. харчовы, ✂.