Verbum

множымае, ✂, н.

Першы з двух перамнажальных лікаў або велічынь.

множыцца, ✂; незак.

1. Колькасна павялічвацца; расці.

   • Дабро расло і множылася.

2. Размнажацца (уст.).

   • Тут жывуць і множацца розныя жучкі і кузуркі.

3. Падвяргацца множанню.

   • Пяць множыцца на тры.

|| зак. памножыцца, ✂.

множыць, ✂; незак.

1. Памнажаць адзін лік на другі.

   • М. пяць на два.

2. Павялічваць у колькасці.

   • М. багацце краіны.
   • М. рады барацьбітоў за мір.

|| зак. памножыць, ✂.

|| наз. множанне, ✂ і памнажэнне, ✂.

мноства, ✂, н.

1. Вельмі вялікая колькасць каго-, чаго-н.

   • М. людзей.
   • М. дрэў.

2. У матэматыцы: сукупнасць элементаў, аб’яднаных паводле якой-н. адзнакі.

   • Тэорыя мностваў.

мова, ✂, ж.

1. Сродак чалавечых зносін і выказвання думкі з уласцівымі яму фанетыка-граматычным ладам і лексічным фондам.

   • Беларуская м.
   • Класічныя мовы.

2. Сукупнасць унармаваных сродкаў выражэння славеснай творчасці, уласцівых індывідуальнай манеры пісьменніка; стыль.

   • М. Янкі Купалы.
   • Літаратурная м.

3. Здольнасць гаварыць.

   • У хворага адняло мову.

4. Сістэма знакаў, гукаў, сігналаў, якія перадаюць інфармацыю.

   • М. лічбаў.
   • М. формул.

5. Асаблівасць маўлення, манера гаварыць.

   • Дзіцячая м.

6. адз., перан., чаго. Тое, што тлумачыць сабой што-н., паясняе.

   • М. фактаў.

◊

• Аналітычныя мовы — мовы, у якіх граматычныя адносіны выражаюцца службовымі словамі, парадкам слоў, інтанацыяй і інш.

• Жывая мова — мова, на якой гаворыць дадзены народ у дадзены перыяд.

• Індаеўрапейскія мовы — мовы, што ўваходзяць у індаеўрапейскую сям’ю моў (славянскія, германскія, раманскія і інш. мовы).

• Эзопаўская мова — алегарычная мова, пры дапамозе якой скрываецца прамы сэнс выказвання.

• Гаварыць на розных мовах — не прыходзіць да ўзаемаразумення.

• Знайсці агульную мову — прыйсці да згоды.

|| прым. моўны, ✂.

мовавед, ✂, м.

Тое, што і мовазнавец.

|| прым. моваведскі, ✂.

мовазнавец, ✂, м.

Спецыяліст у галіне мовазнаўства.

|| прым. мовазнаўчы, ✂.

мовазнаўства, ✂, н.

Навука аб мове (у 1 і 2 знач.).

|| прым. мовазнаўчы, ✂.

моватворчасць, ✂, ж. (кніжн.).

Стварэнне слоў і выразаў людзьмі, якія гавораць на дадзенай мове.

• Народная м.

|| прым. моватворчы, ✂.

могілкі, ✂.

1. Месца, дзе хаваюць памёршых.

   • Навокал царквы — м.

2. перан. Месца, куды звозяць старую, пабітую тэхніку.

   • М. варожай тэхнікі.

|| прым. могілкавы, ✂.