Verbum

мова, ✂, ж.

1. Сродак чалавечых зносін і выказвання думкі з уласцівымі яму фанетыка-граматычным ладам і лексічным фондам.

   • Беларуская м.
   • Класічныя мовы.

2. Сукупнасць унармаваных сродкаў выражэння славеснай творчасці, уласцівых індывідуальнай манеры пісьменніка; стыль.

   • М. Янкі Купалы.
   • Літаратурная м.

3. Здольнасць гаварыць.

   • У хворага адняло мову.

4. Сістэма знакаў, гукаў, сігналаў, якія перадаюць інфармацыю.

   • М. лічбаў.
   • М. формул.

5. Асаблівасць маўлення, манера гаварыць.

   • Дзіцячая м.

6. адз., перан., чаго. Тое, што тлумачыць сабой што-н., паясняе.

   • М. фактаў.

◊

• Аналітычныя мовы — мовы, у якіх граматычныя адносіны выражаюцца службовымі словамі, парадкам слоў, інтанацыяй і інш.

• Жывая мова — мова, на якой гаворыць дадзены народ у дадзены перыяд.

• Індаеўрапейскія мовы — мовы, што ўваходзяць у індаеўрапейскую сям’ю моў (славянскія, германскія, раманскія і інш. мовы).

• Эзопаўская мова — алегарычная мова, пры дапамозе якой скрываецца прамы сэнс выказвання.

• Гаварыць на розных мовах — не прыходзіць да ўзаемаразумення.

• Знайсці агульную мову — прыйсці да згоды.

|| прым. моўны, ✂.