Verbum

грымучы, ✂.

1. Які стварае рэзкія гукі, моцны шум.

   • Грымучыя калёсы.

2. Шумны, гучны.

   • Г. голас.

◊

• Грымучая змяя — трапічная ядавітая змяя.

• Грымучая ртуць — выбуховае хімічнае рэчыва.

• Грымучы газ — выбуховая сумесь вадароду з кіслародам.

грым-прыбіральня, ✂, ж. (спец.).

Пакой у тэатры, цырку — грымёрная і прыбіральня (у 1 знач.).

грып, ✂, м.

Вірусная хвароба з запаленнем дыхальных шляхоў і гарачкай.

• Вірусны г.

|| прым. грыпозны, ✂.

• Г. хворы.
• Г. стан.

грыпаваць, ✂; незак. (разм.).

Хварэць грыпам.

• Цэлы тыдзень грыпаваў.

грыўня, ✂, ж.

1. Грашовая адзінка ў Старажытнай Русі — злітак серабра вагой каля фунта.

2. У Старажытнай Русі — сярэбранае або залатое ўпрыгожанне, якое насілі на шыі.

3. Сума або манета вартасцю ў 10 капеек.

|| прым. грыўневы, ✂.

грыф​¹, ✂, м.

1. У антычнай міфалогіі: крылатае страшыдла з тулавам ільва і галавой арла.

2. Драпежная птушка, якая жывіцца падлай.

|| прым. грыфавы, ✂.

грыф​², ✂, м.

Доўгая вузкая частка струнных інструментаў, уздоўж якой нацягнуты струны.

грыф​³, ✂, м.

1. Штэмпель з узорам чыйго-н. афіцыйнага подпісу, а таксама адбітак з гэтага штэмпеля.

2. Спецыяльны надпіс на кнігах і дакументах.

   • Брашура з грыфам «На правах рукапісу».

грыфель, ✂, м.

1. Палачка з асобай пароды сланцу для пісання на грыфельнай дошцы.

2. Тое, што і графіт (у 2 знач.).

|| прым. грыфельны, ✂.

грыфон, ✂, м.

Скульптурны, жывапісны і пад. відарыс антычнага грыфа (у 1 знач).