Verbum

іерэ́й

(гр. hiereus = жрэц)

святар у праваслаўнай царкве.

ізаля́тар

(фр. isolateur)

1) рэчыва, якое не праводзіць электрычнага току, цеплыні або не прапускае гукаў;

2) дэталь з ізаляцыйнага рэчыва для замацавання і раз’яднання частак электрычнага абсталявання;

3) адасобленае памяшканне для хворых або другіх асоб, якія маюць патрэбу ў ізаляцыі.

ізаля́цыя

(фр. isolation)

1) раз’яднанне частак электрычнага абсталявання або іншых праваднікоў пры дапамозе спецыяльнага матэрыялу (рэчыва), а таксама сам гэты матэрыял;

3) адасабленне каго-н. ад іншых людзей (напр. і. заразных хворых, палітычная і.).

іканагра́фія

(гр. eikonographia, ад eikon = выява, вобраз + grapho = пішу)

1) вывучэнне і апісанне мастацкіх палотнаў, прысвечаных якой-н. тэме або асобе;

2) сукупнасць мастацкіх палотнаў на адну тэму, сюжэт.

іканаста́с

(ад гр. eikon = выява, вобраз + stasis = стаянне)

упрыгожаная абразамі сценка ў праваслаўнай царкве, якая аддзяляе алтар.

іканатэ́ка

(ад гр. eikon = выява, вобраз + theke = сховішча)

калекцыя, збор малюнкаў па пэўнай тэматыцы.

ікеба́на

(яп. ikebana)

майстэрства складаць з кветак, раслін букеты, мастацкія кампазіцыі, часам з сімвалічным значэннем, а таксама сам такі букет, кампазіцыя.

ілю́зія

(фр. illusion, ад лац. illusio = падман)

1) скажонае ўспрыманне рэчаіснасці, прыняцце ўяўнага за сапраўднае (напр. і. цішыні, зрокавая і.);

2) перан. надзея, якой не суджана збыцца (напр. цешыць сябе ілюзіямі).

ілюзіяні́ст

(фр. illusionniste, ад лац. illusio = падман)

эстрадна-цыркавы артыст, які паказвае складаныя фокусы, часта з прымяненнем спецыяльнай апаратуры.

ілюзо́рны

(лац. illusorius = падманлівы)

заснаваны на ілюзіях; уяўны, не сапраўдны (напр. і-ыя надзеі).