Verbum

дырэ́кцыя

(лац. directio = напрамак)

кіроўны орган прадпрыемства, установы на чале з дырэктарам.

дысана́нс

(фр. dossonance, ад лац. dissonans = які па-рознаму гучыць)

1) муз. спалучэнне тонаў рэзкага, няўзгодненага гучання (проціл. кансананс);

2) перан. адсутнасць у чым-н. гармоніі, разлад, няўзгодненасць (напр. д. у працы).

дысацыя́цыя

(лац. dissociatio = раз’яднанне, раздзяленне)

1) хім. распад малекул на некалькі больш простых элементаў (атамы, радыкалы, іоны);

2) псіх. парушэнне звязнасці псіхічных працэсаў (проціл. асацыяцыя 3).

дысгармо́нія

(ад гр. dys = раз-, не- + harmonia = сувязь, сугучнасць)

1) парушэнне гармоніі, адсутнасць сугучнасці, немілагучнасць;

2) разлад, няўзгодненасць, парушэнне адпаведнасці чаго-н. чаму-н. (напр. д. колераў у пейзажы)

дысерта́нт

(лац. dissertans, -ntis = які разглядае, даследуе)

той, хто рыхтуе і публічна абараняе дысертацыю.

дысерта́цыя

(лац. dissertation = разважанне, даследаванне)

навуковая праца, якая публічна абараняецца аўтарам для атрымання вучонай ступені.

дысідэ́нт

(лац. dissidens, -ntis = нязгодны)

1) той, хто адступае ад пануючага ў краіне веравызнання; вераадступнік;

2) палітычны іншадумец.

дысіміля́цыя

(лац. dissimilatio)

1) біял. распад складаных арганічных рэчываў у працэсе жыццядзейнасці раслінных і жывёльных арганізмаў (проціл. асіміляцыя 1);

2) лінгв. распадабненне гукаў пры вымаўленні (проціл. асіміляцыя 3).

дыск

(фр. disque, ад гр. diskos)

1) плоскі круглы прадмет, напр. дэталь якой-н. машыны, апарата або спартыўны снарад;

2) бачны з Зямлі абрыс Сонца, Месяца;

3) магазін ручнога кулямёта, аўтамата;

4) грамафонная пласцінка;

5) інф. носьбіт інфармацыі ў камп’ютэры (гл. вінчэстэр, дыскета).

ды́ска

(англ. disco)

музычны стыль з дакладным рытмам (пераважна танцавальна-песеннага характару).