Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ПрадмоваСкарачэнні

улича́ть несов.

1. (изобличать) выкрыва́ць; (обвинять) абвінава́чваць; (ловить) лаві́ць;

улича́ть кого́-л. во лжи выкрыва́ць чыю́е́будзь хлусню́, лаві́ць каго́е́будзь на хлусні́;

2. (свидетельствовать против кого-л., доказывать) све́дчыць; даво́дзіць, дака́зваць;

улича́ться страд.

1. выкрыва́цца, абвінава́чвацца; лаві́цца;

2. све́дчыцца; даво́дзіцца, дака́звацца; см. улича́ть;

уличённый (изобличённый) вы́крыты; (обвинённый) абвінава́чаны; (пойманный) зло́ўлены;

уличи́тель уст. выкрыва́льнік, -ка м.;

уличи́тельный уст. выкрыва́льны;

уличи́ть сов.

1. (изобличить) вы́крыць; (обвинить) абвінава́ціць, мног. паабвінава́чваць; (поймать) злаві́ць; см. улича́ть 1;

2. (доказать) даве́сці, даказа́ць.

у́личка уменьш.-ласк. ву́лічка, -кі ж., ву́лачка, -кі ж., ву́лка, -кі ж.;

у́личный в разн. знач. ву́лічны.

У́лла г.п. У́ла, -лы ж.

уло́в уло́ў, род. уло́ву м.