улича́ть несов.
1. (изобличать) выкрыва́ць; (обвинять) абвінава́чваць; (ловить) лаві́ць;
улича́ть кого́-л. во лжи выкрыва́ць чыю́-не́будзь хлусню́, лаві́ць каго́-не́будзь на хлусні́;
2. (свидетельствовать против кого-л., доказывать) све́дчыць; даво́дзіць, дака́зваць;
улича́ться страд.
1. выкрыва́цца, абвінава́чвацца; лаві́цца;
2. све́дчыцца; даво́дзіцца, дака́звацца; см. улича́ть;
уличённый (изобличённый) вы́крыты; (обвинённый) абвінава́чаны; (пойманный) зло́ўлены;
уличи́тель уст. выкрыва́льнік, -ка м.;
уличи́тельный уст. выкрыва́льны;
уличи́ть сов.
1. (изобличить) вы́крыць; (обвинить) абвінава́ціць, мног. паабвінава́чваць; (поймать) злаві́ць; см. улича́ть 1;
2. (доказать) даве́сці, даказа́ць.
у́личка уменьш.-ласк. ву́лічка, -кі ж., ву́лачка, -кі ж., ву́лка, -кі ж.;
у́личный в разн. знач. ву́лічны.
уло́в уло́ў, род. уло́ву м.