возмо́чь сов., уст. змагчы́.
возмужа́вший
1. прич. які́ (што) узмужне́ў, які́ (што) памужне́ў, які́ (што) пастале́ў;
2. прил. узмужне́лы, ста́лы; памужне́лы, пастале́лы;
возмужа́лость узмужне́ласць, -ці ж., ста́ласць, -ці ж.;
возмужа́лый узмужне́лы, ста́лы; памужне́лы; пастале́лы;
возмужа́ть сов. узмужне́ць, памужне́ць, пастале́ць.
возмути́тель уст. (подстрекатель) падбухто́ршчык, -ка м.; (бунтовщик) бунтаўшчы́к, -ка́ м.; (нарушитель) паруша́льнік, -ка м.;
возмути́тельница уст. (подстрекательница) падбухто́ршчыца, -цы ж.; (бунтовщица) бунтаўшчы́ца, -цы ж.; (нарушительница) паруша́льніца, -цы ж.;
возмути́тельно нареч. абура́льна;
возмути́тельность абура́льнасць, -ці ж.;